Het jaarlijkse PrCie uitje voor “de jonges” was dit jaar in organisatorische handen van de gebroeders v.d. Broek. Voor ons natuurlijk zoals bijna elk jaar een totale verrassing waar we dit jaar weer eens de boel op stelten gaan zetten.
In alle vroegte arriveerden we op het vliegveld om een vlucht over het Kanaal te nemen. Online inchecken ging om welke rede dan ook niet die dag. Geen probleem natuurlijk, dan drinken we alvast een tas koffie en sluiten we wel aan in de rij bij de incheckbalie als die open gaat.
Natuurlijk stonden wij weer helemaal achteraan in de rij, en al gaande de rij korter werd bleek dat het vliegtuig overboekt was. Hetgeen resulteerde dat onze Maarten, Leon en Jochem maar af moesten wachten of zij alsnog een stoel konden bemachtigen.
Eenmaal naar de gate geroepen werd het olijke trio “geen stoelbezitters” verwezen naar het wachtbankje. Als het vliegtuig nu uiteindelijk niet vol zou zitten, dan konden wij alsnog mee. Maar onze voorzitter nam daar geen genoegen mee en liep op een moment dat de vriendelijke dame die bij de gate stond te controleren zich omdraaide gewoon door de gate in. In zijn kielzog nam hij Maarten met zich mee en stond de benjamin van het stel nog steeds helemaal alleen aan de andere kant van de poortjes.
Uiteindelijk was er nog één stoel over… maar er was ook nog een Duitser die ook geen boarding-pass had, want deze beste man trof de zelfde pech als wij dat het geheel was overboekt. Deze Duitser loste zijn schuldgevoelens van ’40-’45 in door aan te geven dat ik dan wel mee mocht, en hij een andere vlucht zou pakken. Jochem kreeg zijn boarding-pass en voldaan liepen we met z’n allen naar het vliegtuig.
En wat er toen gebeurde raadt helemaal niemand…
Onze voorzitter en Maarten hadden dus geen boarding-pass met stoelnummer er op, want die hadden ze geen gekregen. Het vliegtuig zat vol, en helaas voor hen mag je niet blijven staan zoals bij overvolle spits-trein. Er werd ze vriendelijk verzocht het vliegtuig te verlaten, want anders konden ze niet opstijgen. De twee illegalen moesten dus vertrekken, en maar een andere vlucht pakken luidde het advies.
De rest bleef lekker comfortabel in hun pluche stoel zitten, want ja, liever twee man te laat dan iedereen te laat. Het lukte de twee uiteindelijk om nog een andere vlucht te boeken, maar deze zou pas 8 uur later vertrekken. En wij? Wij hoorde de Guinness al roepen natuurlijk.
Wat er in het weekend verder allemaal gebeurde?
Dat is wederom met geen pen te beschrijven, en zou ook veel te veel leesvoer worden. Maar we kunnen wel vertellen dat we The Cobblestone Pub vertelde dat Johan de Nederlands Kampioen Tapdancen is. Dat daar een paar mensen helemaal wild van werden en vroegen meteen of de band geen muziek wilde spelen waar hij zijn kunsten op kon vertonen. Pech vor alle toeschouwers, want Johan had zijn hoefijzers niet bij en die stijl die hij danste was daar onbekend: Polonaise
Zo blijken Jochem en Maarten niet alleen neven te zijn, maar ook een tweeling. De dame in kwestie die het allemaal aanhoorde knikte vol bewondering en vond dat we inderdaad wel erg op elkaar leken.
Verder is die Guinness prima te pruimen, vooral helemaal boven in de kroeg bij de stadsbrouwerij. En blijkt dat voetbal echt maar een damessport is. We hebben een rugby derby meegemaakt waar het bloed vloeit en iedereen gewoon doorgaat, supporters voor elkaars goals applaudisseren en kerels van 130kg luisteren naar een vrouwelijke scheids van nog geen 1m60.
Met andere woorden… meer dan geslaagd Jongensweekend!
