Rechercheur Barry van Epscheuten onderzoekt een serie misdaden die allemaal van doen hebben met het meer dan verrukkelijke drankje Klaor Gif. Hij wordt, de ochtend nadat hij bij De Brouwer aan de Markt is neergeslagen en daar ook nog eens verontrustende bewakingsbeelden en onverklaarbare pindadoppen heeft gevonden, gebeld door zijn baas, de Belgische commissaris Hippoliet Staelhart. Vandaag de vijfde en wat ons betreft laatste aflevering; Het Zeilbergs traktaat.
Het Zeilbergs traktaat
‘Ge moet naar d’n Draai in de Zeilberg, dieje gast daar wil uit d’n biecht klappen, maar houd uw eigen kort en laat u pertang geen foefkes vertellen.’ Barry verstond ongeveer de helft van wat de Vlaming hem toebeet, maar begreep donders goed wat die bedoelde. Hij stapte in zijn auto, die wonderwel in één keer startte, stak een sigaret op en reed richting Deurne.
Onderweg keek hij nog een keer naar de opname (nee, mag niet) van de beveiligingscamera van de Brouwer en kreeg een idee. Hij parkeerde zijn wagen bij de dierenartsenpraktijk aan de Zeilbergsestraat, liep met zijn dienstpenning zwaaiend (yep, per ongeluk in zijn zak gestoken vanmorgen) de protesterende receptioniste voorbij en stormde een behandelkamer binnen. Even later had een verbouwereerde dierenarts haar protesterende klant met zijn aan aambeien lijdende goudvis de deur uitgewerkt en stond ze het filmpje op de telefoon te bekijken. ‘Da’s duidelijk geen menselijke hand; da’s van een primaat’ zei ze langzaam. ‘Een aap dus, en een grote ook nog.’ Barry besloot een gokje te wagen en zocht de foto van de plakkerige handafdruk op, die hij bij het Walhalla gemaakt had. ‘En deze dan?’ Ze bekeek het plaatje aandachtig. ‘Zou zomaar van dezelfde kunnen zijn denk ik, maar waarom komt u daarmee hier?’ Barry haalde wat uit zijn jaszak; ‘Het zijn allemaal aanwijzingen in duidelijk aan mekaar verwante misdrijven, net als dit gebit.’ De veearts griste het uit zijn handen en de gouden tand schitterde in het felle tl-licht. ’Ook dit is niet menselijk, dat ziet u zelf toch ook wel? Kijk maar eens naar die hoektanden. Deze prothese kan zomaar van de mensaap zijn die u blijkbaar zo graag wilt vinden…’
Twee en een halve sigaret later stond Barry bij de voordeur van Den Draai. Hij nam nog een laatste stevige hijs, knipte tussen zijn vingers de peuk de struiken in en ging naar binnen. Patrick Nelemans, de gemoedelijke uitbater van het met afstand sociaalste culturele centrum van Deurne, stond hem al op te wachten. ‘Bekske koffie?’ Barry knikte en even later zaten ze samen aan een tafeltje. ‘Normaal ben ik niet zo van het klikken’ zei de rossige kroegbaas, ‘maar nu vond ik het toch wat anders vanwege dat hele gedoe met Klaor Gif en zo.’ Barry tikte ongeduldig met zijn pen op het tafelblad.
‘Afijn, een week of vier geleden belt er iemand met een reservering voor een vergaderruimte. Acht personen, ’s morgens twee keer koffie, lunch met soep en een kroket, één vega, ’s middags een keer koffie en…’ Barry onderbrak hem; ‘een reservering dus.’ De tomaatblonde tapkeizer keek hem even schuin aan. ‘Maar goed, twee dagen later lopen er hier dus twee figuren binnen. Strak in ‘t zwart pak, zonnebril, haartjes strak naar achteren en die wilden de vergaderruimte zien en afspraken maken. Ik zeg ‘da’s prima.‘ Nou, die hebben dus echt alles na lopen zoeken. Daarna kwamen ze hier en verordonneerden dat die vergaderaars in ’t geheim via de achteringang naar binnen zouden moeten en dat ze nu alvast alles af wilden rekenen. Had ik geen problemen mee, dat snapte wel, tot ze een zak geld op de bar gooiden en betaalden met muntjes van 10 en 20 cent. Er zaten zelfs een paar knopen tussen. Maar goed; kruimeltjes zijn ook brood, toch? Trouwens; luste nog een bakkie?’ Barry twijfelde even; ‘nee, doe maar een vieuxtje.’ Even later hervatte de kastelein zijn verhaal. ‘Nou, op d’n dag zelf komen die kerels hier allemaal stiekem achterom binnen in lange regenjassen en zo en bij eentje zie ik een jurk eronderuit steken. ’Verdomme, d’r zit een travestiet bij,’ dacht ik nog. Maar goed; ik zet ze in dat vergaderzaaltje. Nou loop ik halverwege de ochtend een keer binnen om te vragen of alles naar wens is; zie ik dat ze allemaal zo’n kleed aanhebben en een paars bisschopsmutske op hun kop en in de hoek zie ik verdomme zo’n soortement van staf van Sinterklaas staan. Maar nou komt het.’ Hij liet een veelbetekenende stilte vallen voor het dramatisch effect. ’Op tafel stonden drie flessen Klaor Gif die ik er dus niet neergezet had…’
Barry’s telefoon, die op tafel lag, trilde. Hij keek op het toestel, zag wie het was en nam op. ‘Hebt ge het Weekblad voor Deurne van deze week gelezen?’ De Belg vond het niet eens nodig zijn naam te zeggen. ‘Niet echt’ zei Barry. ‘Dan zou ik dat maar eens rap gaan doen Van Epscheuten. Gij werkt toch aan die drankzaak? Dì gade gij niet geloven…’
Tja, waarde lezer, nu ligt de bal dus bij u. Verzin maar een plausibel einde aan dit warrig verhaal. Op klaorgif.nl kunt u alles nog eens op uw gemak nalezen wanneer u, net als wij, de draad echt helemaal kwijt bent. Niet meer dan 4000 tekens (da’s om en nabij 700 woorden) en aanleveren als Word-bestand (nee, wij hebben geen Wordperfect en getypt of handgeschreven vinden we ook niet prima). U hebt tot en met aanstaande maandag (ja, da’s kort, maar u heeft wel een heel weekend en verder toch niks zinnigs te doen) om het in te sturen naar klaorgif@prcie.nl Zeg ‘t maar; wie zit er achter dit complot en wat willen ze dan met al dat Klaor Gif? Wie klauterde er door dat raam bij het Walhalla, welke onverlaat sloeg Simon Prins in zijn nek en wat staat er in het Weekblad? En uiteraard, hoe zit dat met die aap en waarom draagt die een kunstgebit? Om u nóg enthousiaster te laten schrijven; Bram himself heeft toegezegd op deze plek de allermooiste te plaatsen en wij geven de rest een waardige en zeker voor iedereen toegankelijke plaats. Succes!
