Tot zijn grote verbazing is PR|CIE-lid Jochem Aarts op vrijdagmiddag 24 februari, toen hij de ruiten van De Potdeksel vol stond te kwasten met kolderieke figuurtjes, voorzien van D’n Zilveren Blokwitter. Reden is dat Jochem na 22 jaar zijn kwasten neerlegt. De zelfbenoemde Michelangelo, zoals burgemeester Hilko Mak hem typeerde, was bijzonder verguld met dit eerbetoon dat muzikaal opgeluisterd werd door de fine de fleur van De Hosbengels.
Beste Jochem,
Binnen ons college (allemaal respectabele en vooral capabele mensen die zonder enig probleem een kip van een muilezel kunnen onderscheiden) werd de discussie gevoerd wie jouw eervolle huldiging zou dienen uit te voeren. Zoals je nu ziet: een ware burgervader neemt zijn verantwoordelijkheid, staat op zijn strepen en bovendien trok ik het kortste strootje. Maar dit terzijde.
Vandaag sluit Deurne een era af; we nemen afscheid van de koning van de blokwitter, de zelfbenoemde Michelangelo, de keizer van het uitgesmeerd palet, de lokale Rembrandt met de snelle kwast. Na 22 jaar hang je nu jouw penselen aan de wilgen. Onze Deurnenaren gaan ze beslist missen; die telkenmale weer fantasievol vormgegeven en fleurige figuren die de ramen van kroegen en friettenten teisterden rond de carnaval. Het overgrote deel als kiespijn, zonder twijfel, maar mogelijk is er toch ook nog ergens een verdwaalde enkeling te vinden die met tranen in de ogen bazelt over tradities en de naderende teloorgang van het Avondland. Zonderlingen kom je immers overal tegen. Vele jaren lang was het aangezicht van carnaval in Deurne synoniem met jouw vrolijk volgekalkte ramen. En natuurlijk; traditie is een waardevol goed dat we dienen te koesteren en bepaalde zaken mogen niet zomaar verdwijn. Maar soms dient simpelweg het belang van geestelijke volksgezondheid te prevaleren.
Enige jaren zelfs, werden ook de ramen van ons eigen gemeentehuis door de begenadigd artiest, die jij zonder enige twijfel bent, onder de kwast genomen. En daar bleek eens te meer; niet wát je er op schilderde maar het feit dát je erop schilderde was van belang. Vele onverkwikkelijke taferelen die zich in de krochten van de democratie afspeelden werden door jouw olijke figuren aan het oog onttrokken en met de mantel der liefde bedekt. Echter, nodeloos achterdochtige sujetten, die onder het toch al valse mom van de wet openbaarheid bestuur schreeuwden om volstrekt overbodige transparantie, lieten ons geen andere keus dan af te zien van jouw diensten. Wel zijn wij je zelfs nú nog steeds dankbaar. De moraal binnen ons ambtenarenkorps verbeterde door de vrolijke schilderingen zodanig dat het zelfs nu, na al die jaren, nóg merkbaar is. Dat dit meer zegt over de gesteldheid van onze gemiddelde werknemer dan over de kwaliteit van jouw goedbedoelde bastelarij is ons pijnlijk duidelijk.
En als je dan zo’n raam schildert kijk je ooit onbedoeld naar binnen, dat neemt niemand je kwalijk. Namens een voormalig burgervader die onbekend wenst te blijven (hij vertelde mij; ‘hij wit wel wie’) moet ik je bijzonder dank zeggen voor je discretie. Hij is iéts achter met zijn betalingen maar vroeg me je te verzekeren dat het helemaal goed gaat komen. Hij benadrukte dat het volstrekt prematuur is de publiciteit te zoeken en hij verwacht deze week contant geld te ontvangen voor zijn trouwring.
Welgemeende dank voor het besluit uw schilderscarrière te beëindigen dien ik hier over te brengen namens het waterschap Aa en Maas. In de week ná carnaval kleurde het rioolwater tot in de verre omgeving in alle kleuren van de regenboog als de zooi weer van de ramen gespoten werd. Hieruit drinkwater destilleren bleek wekenlang een schier onmogelijke taak. Bij het nieuws van je afscheid barstte de betreffende dijkgraaf spontaan uit in vreugdetranen en hij heeft de alarmbel, die één keer per jaar op Aswoensdag van zich liet horen terstond van de muur gerukt, zodat wat hem betreft een weg terug niet meer mogelijk is.
Dank voor je weloverwogen beslissing te stoppen namens je kinderen, die zich rond carnaval telkens weer afvroegen wie toch die met verf bevlekte (in deze context is ‘zelf-bevlekte’ beslist van toepassing!) man was. De man die de stoelzittingen, deurklinken, kranen en de badkuip besmeurde en die bovendien z’n verfhandjes niet hun moeder af kon houden, blijkens de felgekleurde afdrukken die hij telkens op niet nader te noemen lichaamsdelen achterliet. Je jongste zoon suggereerde een uitgebreid midweekarrangement in de Efteling (wel búiten de schoolvakanties!), om hernieuwd kennis met je te kunnen maken.
Grote dankbaarheid overheerst ook bij de PrCie. Het over een complete kudde paarden getild gezelschap gaat er van uit dat beëindiging van je carrière als cafékwaster zal leiden tot meer aandacht tijd voor de organisatie van het jaarlijkse ‘jongeswiekent’. Een hoestende man in een regenjas die zich op een verregende parkeerplaats voor vrachtwagens voorstelde als spreekbuis van het sneue clubje vertelde mij en ik citeer letterlijk: ‘hij er één keer wel mee wegkomt ons genootschap gewoon een paar dagen in een véél te kapotte kroeg te parkeren, misschien twee of drie keer ook nog, maar dan toch beslist geen vier of vijf keer… denken we’.
Een gróót kunstenaar weet wanneer het genoeg is geweest, wanneer hij zijn uiterste houdbaarheidsdatum dreigt te overschrijden en wanneer hij zijn kwasten definitief op moet bergen. Vandaag zien we eens te meer; niet iedereen kan een groot kunstenaar zijn. Zoals je ziet willen we dit moment niet ongemerkt voorbij laten gaan en we willen je dan ook een passende herinnering aan al die jaren van kwasten en smeren aanbieden. We rekenen er op dat je het een mooi plekje zult geven; we opteren hierbij voor een prominente plaats op je nachtkastje, zodat je nog dagelijks, voor het slapengaan, kunt denken aan ons en terugdenken aan dit memorabele moment.
Uitreiking sculptuur
Zoals jou ongetwijfeld opgevallen zal zijn hebben we de benaming van deze sculptuur, geheel naar goed Deurnes gebruik, geschreven in imitatie oud-nederlands en aangevuld met diverse volstrekt overbodige letters. Deze methodiek hanteren we in ons prachtige Peeldorp om de haverklap om iets ietwat alledaags tenminste nog enig aanzien te geven. Vaak ook vertalen we gewoon eerlijk Nederlands naar het Frans, om, zoals gezegde luidt, ‘de drol nog enigszins te laten blinken’. Maar goed, dat vonden we in dit geval toch niet ‘comme il faut’.
Jochem, namens de gehele Deurnese gemeenschap; onze dank grenst aan hondsdolheid, het ga je bijzonder, en ons ook.
